Franciszek Górek urodził się 3 kwietnia 1882 r. w Rostkowicach, koło Białej Prudnickiej. Święcenia kapłańskie przyjął w 1907 r. we Wrocławiu. Do Bujakowa przybył już po politycznym podziale Górnego Śląska 28 kwietnia 1922 r., jako administrator, otrzymując wkrótce nominację na proboszcza. W Bujakowie zasłynął jako popularyzator wiedzy rolniczej. Był jednym z inicjatorów elektryfikacji Bujakowa w 1925 r. i parcelacji dóbr rycerskich. Był także zaangażowany w działalność miejscowego Towarzystwa Śpiewu „Chopin” oraz wielu organizacji katolickich. Doprowadził do usamodzielnienia parafii w Paniowach i zapoczątkował budowę nowego kościoła parafialnego w Paniówkach. W latach 1923-24 zajmował się rozbudową bujakowskiego kościoła. W 1932 r. obchodził 25-letni jubileusz kapłaństwa. Po wkroczeniu wojska niemieckiego we wrześniu 1939 r. do Bujakowa wraz z grupą parafian został aresztowany i krótko prewencyjnie więziony w Nieborowicach. Później, w 1942 r. powtórnie aresztowany, więziony w Rybniku, skąd odtransportowany do obozu koncentracyjnego w Dachau, gdzie zmarł tragicznie 18 lipca 1942 r. Po wojnie, w 1945r. wdzięczni parafianie bujakowscy nazwali imieniem tegoż proboszcza główną ulicę wsi. Jednak nazwa ta została po pewnym czasie zmieniona na „ulicę Główną”, by dopiero od 1993 r. powrócić do nazwy „ul. Ks. Franciszka Górka”.
