Historia
Kiedy św. Wjciech, bp. Pragi, Pielgrzymował przez naszą ziemię do Gniezna, poświęcił około 995 roku pierwszy kościół w Bujakowie.
Tak w wielkim skrócie brzmi treść legendy przekazywanej od pokoleń w tej parafii. W przeszłości niektóre publikacje nawiązywały do niej, jednak nie są potwierdzone żadnym źródłem historycznym. Na pamiątkę tego legendarnego zdarzenia w dawnym kościele bujakowskim przechowywano obraz z wizerunkiem św. Wojciecha . Obecnie jeden z witraży umieszczony w prezbiterium przedstawia postać tego Świętego. Zaś przed kościołem postawiono pamiątkową kapliczkę św. Wojciecha.
W drugiej połowie XIII wieku mieszkańcy Bujakowa wznieśli wokół pierwszego, drewnianego kościoła wysoki (5m) mur. Miał on chronić ich przed najazdami groźnych w tych czasach husytów. Istnieją wzmianki, jakoby ówczesny kościół został poważnie uszkodzony, ale nie zniszczony. Można przypuszczać, że szkody te przyspieszyły decyzję o budowie nowego kościoła.
Około 1500 roku doszło do budowy nowego kościoła parafialnego, na miejscu poprzedniego. Najpierw zbudowano nawę główną, używając do tego kamienia z częściowo rozebranego muru okalającego kościół. Wejście było od strony południowej, ołtarz był od strony wschodniej. Całość była zasklepiona płaskim sufitem z gładkich desek i zadaszona dwuspadowym dachem. Fundatorem tego kościoła była szlachecka rodzina Bujakowskich, której członkowie spełniali patronat nad miejscowym kościołem. Zbudowano murowaną kaplicę, a pod nią urządzono kryptę grobową dla członków tej rodziny.
Po wojnie 30-letniej przystąpiono do dalszej rozbudowy kościoła. Wyburzono wschodnią ścianę nawy głównej i w to miejsce dobudowano prezbiterium. Połączono także kaplicę Bujakowskich z kościołem łagodnym łukiem. Od północy, naprzeciwko kaplicy dobudowano zakrystię, która była prawie o połowę mniejsza od kaplicy. Pod nią zbudowano kryptę dla duchownych. Kościół posiadał także drewnianą dzwonnicę z dwoma dzwonami, trzeci-sygnaturka znajdował się w małej wieżyczce na kościele.
Kolejny etap przebudowy kościoła rozpoczął się w 1875r. Wykonano dodatkowe wejście do kościoła przez dzwonnicę. Cały kościół pokryto nowym dachem. Zakrystię przebudowano i utworzono z niej bliźniaczą kaplicę. W 1888r. zakupiono nowy ołtarz z obrazem św. Mikołaja. Był on bogato złocony, w bocznych wnękach umieszczono figury apostołów św. Piotra i Pawła, a na szczycie figurę pelikana karmiącego pisklęta własną krwią. Następnego roku zakupiono nowe organy, które służą parafii do dziś.
Podczas przebudowy kościoła w 1923-1924 roku, zamurowano wejście od południowej strony nawy głównej, przez co powstało miejsce na ustawienie kilku nowych ławek. Powiększono też wtedy otwory okienne po obu stronach nawy. Nowe prezbiterium otrzymało dwa duże okna witrażowe z postaciami św.Jacka i św.Wojciecha. Dawny drewniany chór został zastąpiony nowym murowanym, na stalowych dźwigarach. Podczas przebudówki tej przeniesiono także groby proboszczów i spoczywają oni teraz pod ołtarzem głównym.
Od 1942r. parafia bujakowska odczuwała brak dzwonów, ponieważ zostały one zabrane na cele wojenne przez Niemców. 16 maja 1977r. parafia otrzymała trzy nowe dzwony. Największy – Mikołaj waży 920 kg, drugi – Maryja – 380 kg, trzeci – Barbara – 240 kg. Znaleziono także stary dzwon Konstanty, który służy dziś jako sygnaturka.
Przy obecnej ulicy Wojciecha Korfantego w prywatnej posesji znajduje się na niewielkim kopczyku zabytkowa kapliczka na tzw. mogile szwedzkiej. W jej wnęce od niepamiętnych czasów stała drewnina figurka Matki Boskiej ze skrzyżowanymi rękami na piersiach. Okazało się, że jest to zabytek sięgający 1480r. Z inicjatywy ks. proboszcza przeprowadzono jej renowację. Odnowioną figurę przeniesiono w uroczystej procesji do kościoła. Umieszczono ją nad ołtarzem w prezbiterium ogłaszając ją Matką Boską Bujakowską.
W 1996r. poświęcono nowy ołtarz, wykonany na wzór dawnego barokowego ołtarza z 1888r. Na szczycie znajduje się figura pelikana – jedyny element ocalały ze starego ołtarza. Ciekawostką jest fakt, że figura św. Piotra, pierwszego Papieża, stoi na desce pochodzącej z ołtarza, na którym Ojciec św. Jan Paweł II odprawiał Mszę św. podczas pobytu w Skoczowie. Zachowała się także zabytkowa chrzcielnica z XV/XVI w. Ściany prezbiterium i kaplic wykonano renesansową techniką – sgraffito oraz ozdobiono freskami. Obrazy w głównej nawie przedstawiają trzy biblijne ofiary: ofiarę złożoną przez Abla, ofiarę Abrahama z jego syna Izaaka oraz najważniejszą: Jezusa na Golgocie. Jedna z kaplic poświęcona jest Miłosierdziu Bożemu, a druga św. Józefowi – patronowi rodzin.
Kościół parafialny jest okolony starym kamiennym murem, obejmującym dawny cmentarz przykościelny. Zachował się tylko jeden kamień nagrobny z 1872r. Dookoła parkanu rośnie 6 starych lip drobnolistnych, których wiek określa się na około 250 – 350 lat..
Zachowało się także zabytkowe probostwo z 1820r. oraz budynek dawnej szkoły z 1840r. Pomiędzy te dwa historyczne budynki został wkomponowany Dom Katechetyczny z Klasztorem Sióstr Służebniczek.
