Żywot świętego Mikołaja
Święty Mikołaj jest jednym z najpopularniejszych świętych Kościoła. Niewiele wiemy o nim na pewno. Urodził się prawdopodobnie w początkach IV w bogatej rodzinie zamieszkałej w Patarze w Lycii. Jako biskup Miry zasłynął swoją świętością, zapałem i cudami. Na pewno brał udział w I soborze powszechnym w Nicei jako przeciwnik arianizmu. Zmarł ok. 350 r.
Na jego temat powstało wiele legend, które uzupełniły niepewne fakty z jego życia. Jedna z najsłynniejszych legend mówi o biednej rodzinie, która nie mogła zapewnić posagu swoim córkom. Święty wrzucił więc przez okno trzy mieszki ze złotem, dzięki czemu trzy córki wyszły za mąż. Inna legenda mówi o tym, że Mikołaj ukazał się marynarzom, których statek został porwany przez sztorm i sprowadził ich bezpiecznie do portu.
W roku 1087, gdy Mirę najechali Saraceni, relikwie Świętego zostały wykradzione przez włoskich kupców i przewiezione do Bari w południowych Włoszech.
Św. Mikołaj jest uważany z patrona dzieci, żeglarzy i jeńców. Błędne jest wyobrażenie Świętego jako starszego pana z długą brodą w czerwonym płaszczu i czapce, który dobrym dzieciom przynosi prezenty, a złe każe rózgą. Wizerunek ten przyszedł do nas z zachodu i jest mieszanką elementów różnych kultur.
Św. Mikołaj jest patronem bujakowskiego kościoła od niepamiętnych czasów. Jego postać pojawiła się także na herbie z przełomu XVIII i XIX w. Obecnie obraz przedstawiający naszego patrona znajduje się w głównym ołtarzu, a jego figura stoi przed kościołem.
| Kult „Manny” św. Mikołaja z Bari |
| „Św. Mikołaj odznaczał się miłosierdziem w czasie swojego życia na ziemi i po śmierci. Z jego grobowca wypływa uzdrawiający płyn. Chorzy tłumami przybywają by ten płyn przywrócił im zdrowie” (z liturgii). „Manna” św. Mikołaja, w przeszłości nazywana „olejkiem”, jest „wodą czystą” i przejrzystą, która wypływa z grobowca Świętego. Ten fenomen jest trudny do wytłumaczenia. Wyklucza się możliwość przedostawania się wody z zewnątrz, tak ze względu na potwierdzoną nieprzepuszczalność podłoża, gdzie znajdują się kości Świętego, jak i ze względu na przeprowadzone badania. Niezależnie od różnych hipotez tłumaczących naturalne czy nadzwyczajne pochodzenie zjawiska, „manna” jest autentyczną relikwią, jest pachnącym płynem wydobywającym się z kości Świętego i dlatego może jej być oddawana cześć jaka należy się relikwiom świętych. Jak zgodnie donosi wielu biografów, „manna” wypływała również z grobu w Bazylice w Mirze, zaraz po śmierci Św. Mikołaja. Legendy głoszą, że urna z ciałem Św. Mikołaja w Mirze była pełna „manny”. Po przeniesieniu relikwii do Bari fenomen pojawiania się „manny” nie ustąpił. Wielu pielgrzymów przybywało do Bari bardziej ze względu na fakt zjawiska „manny” niż dla cudów czynionych za przyczyną Świętego. W 1954 roku, z powodu prac konserwatorskich w krypcie, kości Świętego zostały przeniesione w specjalnej urnie do skarbca gdzie wierni oddawali im cześć. Tam pozostawały przez 3 lata. Czasami można było zauważyć pokrywający kości perlisty płyn, a płótno na którym znajdowały się relikwie było mokre. Do dzisiaj płótno to jest przechowywane. Od 1980 każdego roku, 9 maja w święto przeniesienia relikwii, „manna” jest pobierana przez specjalny otwór w sarkofagu. „Mannę” pobiera rektor Bazyliki, w obecności arcybiskupa Bari, kapłanów i wiernych. Biskup błogosławi zebranych wiernych ampułką, która zawiera zebrany drogocenny płyn. Pobożni czciciele zawsze uciekali się do Świętego by prosić o zdrowie ciała i ducha poprzez korzystanie z wiarą z właściwości „manny”. „Manna” rozdzielana wiernym jest niewielką ilością tej substancji rozpuszczonej w wodzie święconej. Przechowywana w buteleczkach, jest stosowana jako napój lub do pokropienia chorych części ciała. „Manna”, która jest wyjątkową relikwią Św. Mikołaja, jest źródłem nadziei i zdrowia dla tych, którzy uciekają się z ufnym zawierzeniem do Boga poprzez kult Świętego z Miry. Rzeczywiście relikwie są wielką pomocą duchową dla wiernych, którzy powierzają się opiece świętych, do których te należą. |